Jest to określenie działań i stylu życia opartych na odnajdywaniu ekonomicznie optymalnych rozwiązań. Po angielsku to po prostu taniocha. Cheap-o* jest wtedy gdy udało się kupić jakiś towar czy usługę (dużo) taniej w akceptowalnej jakości.

Rozróżniamy 3 typy cheap-o:

  • White cheap-o – w pełni legalne, cwane wyszukanie jakiejś luki w cenniku czy “systemie”;
  • Gray cheap-o – balansowanie na granicy prawa czy innych przyjętych zasad, nie powodując straty po drugiej stronie (ale ograniczając zysk);
  • Dark (lub black) cheap-o – działanie naruszające regulamin, nierzadko ze szkodą drugiej strony, złodziejstwo.

Prosty przykład – książka:

White cheap-o jest wtedy gdy kupimy ją używaną, w antykwariacie lub w taniej księgarni. Gray gdy ją jedynie dla własnej korzyści skserujemy lub ściągniemy bez udostępniania z neta. Dark natomiast gdy ją “pożyczymy na czas dłużej nieokreślony” od znajomego. Nie zachęcam do stosowania dark cheap-o, choć czasem w ramach eksperymentu myślowego fajnie jest wymyślać możliwe sposoby łamania zabezpieczeń.

* uwaga na wymowę w języku polskim, zwłaszcza kiedy mówimy o kimś, że jest “czipoł” 😉